Ljekar naše Klinike za infektivne bolesti dr sc. med. Antonija Verhaz učestvovala je  na XXII evropskom  kongresu kliničke mikrobiologije i infektivnih bolesti koji je održan u Kongresnom centru ExCeL u Londonu od 31. marta do 3. aprila 2012.godine.  prema njenim riječima, Programski odbor Kongresa je napravio sveobuhvatnu seriju uvodnih predavanja, simpozija, edukativnih radionica i susreta sa ekspert timovima-sesije, tako da je bilo pokriveno cijelo polje infektivnih bolesti. Primjenjena istraživanja i znanja iz kliničke i laboratorijske prakse su predstavljeni na interaktivan način, omogućavajući aktivnu razmjenu iskustava iz različitih specijalnosti iz cijelog svijeta.
Posebno interesantna predavanja su bila na temu okultne hepatitis B virusne infekcije.

Reaktivacija HBV replikacije kod pacijenata koji dobijaju imunosupresivnu terapiju ili ciotoksičnu hemoterapiju je primjećena kod 20 do 50 odsto hroničnih nosioca. Iz iskustva znamo da  kombinovano korištenje kortikosteroida u hemoterapiji značajno povećava rizik od reaktivacije. Stoga je potrebna profilaktička terapija prije imunosupresije ili hemoterapije, jer je rizik reaktivacije bolesti u tim okolnostima visok. Bolesnike bi trebalo testirati na HBsAg i antiHBc te vakcinisati seronegativne. Bolesnike s viremijom treba liječiti analozima nukleotida/nukleozida tokom terapije te 12 mjeseci nakon prekida terapije. Iskustva postoje s lamivudinom, no preferiraju se entekavir ili tenofovir.
Po pitanju HBV-HIV koinfekcija primjećeno je da je kod ovih bolesnika povećan rizik za razvoj ciroze jetre. Terapija HIV infekcije može dovesti do reaktivacije HBV infekcije zbog imune restitucije.
Imunosupresivni lijekovi se obično dijele u četri grupe: glukokortikoidi; inhibitori kalcineurina; antproliferativni/antimetabolički lekovi; biofarmaceutski lekovi (antitijela).
Imunosupresivi, sekundarne imunodeficijencije udružene s otkazivanjem organa i hirurški postupak čine transplantirane bolesnike podložnijima infekcijama.
Oportunističke infekcije obično nastaju od 1 do 6 mjeseci nakon transplantacije. Prema uzročniku infekcije možemo ih podijeliti na bakterijske, virusne, gljivične ili parazitske.                                                                                                               
Clostridium difficile, neposredni uzročnik postantibiotskog kolitisa, sve se češće prepoznaje kao uzročnik nozokomijalnog proljeva. Pojavljuje se u do 8 odsto hospitaliziranih bolesnika i odgovoran je za 20 do 30 odsto nozokomijalnih proljeva U slučajevima višestruke ili uporne bolesti treba razmotriti upotrebu probiotika, imunoglobulina ili steroida.  Kod tretmana rekurentne infekcije najčešće se primenjuje produžena etiološka antibiotska terapija, međutim, ona nije efikasna zbog sporulacije mikroorganizama. Vankomicin treba davati u ritmičnim dozama ili u mnogo malim dozama sa ciljem da dođe do germinacija spora C. difficile,što bi omogućilo dejstvo antibiotika. Najmanji je broj opisa slučajeva gde se u terapiji rekurentnog kolitisa koristi stolica druge osobe, davanjem mikroorganizama koji čine normalnu floru kolona. Obično se daju 10 različitih vrsta aerobnih i anaerobnih bakterija, a smatra se da Bacteroides spp. ima najznačajniju ulogu. Rekurentna epizode mogu se tretirati u nekim slučajevima i intravenskom terapijom imunoglobulina.
Mjere za kontrolu infekcije bitne su za smanjivanje prijenosa C. difficile od zdravstvenih radnika na bolesnike, kao i između bolesnika. Smanjena upotreba klindamicina u bolnicama, dovela je do smanjenja incidencije bolesti. Relapsi se mogu pojaviti u 15 do 20 odsto bolesnika.
Nekoliko predavanja je ukazalo na porast učestalosti gljivičnih infekcija, kod hospitalizovanih bolesnika. Osim dobro poznatih uslovno i striktno patogenih gljiva (Candida albicans, Cryptococcus neoformans, Aspergillus sp.), sve su češće ozbiljne infekcije izazvane novim agensima: Candida krusei, C.parapsilosis, C. lusitaniae i drugim non-albicans vrstama. Učestalost sistemskih mikoza kreće se od 25 do 30 odsto u populaciji bolesnika sa transplantiranim organima i osoba sa leukemijama i do oko 5 odsto bolesnika sa solidnim tumorima. O značaju učestlosti gljivičnih infekcija govori i podatak da nosokomijalna kandidemija predstavlja 10-15 odsto septikemija nastalih u bolničkim uslovima. Uprkos liječenju, mortalitet kod sistemskih mikoza se kreće od 6 do 75 odsto.
Zadnjih se decenija prati porast oportunističkih gljivičnih infekcija kod  autoimunih bolesnika. Candida je najučestalija, a specifičan su problem infekcije Cryptococcusom koje je nerijetko teško razlikovati od egzacerbacije CNS lupusa, te infekcije uzrokovane Pneumocystis jiroveci koje se javljaju kod pacijenata na terapiji ciklofosfamidom.
Puno je kliničkih podataka i eksperimentalnih dokaza koji pojavu autoimunosti i autoimunih bolesti povezuju s infekcijom. Kod  autoimuno predisponirane osobe infektivni agens – bakterija, virus, parazit – može biti trigger (okidač) pojavi i rekrudescenciji bolesti.
U kliničkoj praksi infekcije su jedna od najozbiljnijih komplikacija autoimunih bolesti i odmah poslije kardiovaskularnih bolesti, najčešći razlog smrti.
Bakterijske infekcije odgovorne su za 80 odsto infektivnih komplikacija kod autoimunih bolesnika. Pojava multirezistentnih, hospitalnih infekcija kod ovih bolesnika predstavlja sve veći problem. Nove terapije (biološki lijekovi) povezuju se s povećanom incidencijom tuberkuloze, koja se u 25-30 odsto pacijenata manifestira ekstrapulmonalno – zahvaćajući kosti, zglobove, mekotkivne strukture, bubreg, CNS.
Liječenje infekcije u autoimunih bolesnika komplicira činjenica da je imunosupresivnu terapiju u aktivnoj bolesti nemoguće prekidati. Promptno uvođenje ciljane antimikrobne terapije osigurava bolje rezultate liječenja.
Sve više se težine polaže na profilaksu infekcija kod autoimunih bolesnika, što podrazumijeva između ostalog redovni screening za TBC, HCV, HBV i HIV, profilaktičku primjenu izonijazida (TBC) i sulfometoxazol trimetoprima (Pneumocystis carinii) te primjenu vakcina oko čega su se stavovi zadnjih godina mijenjali.